Rywalizacja czy współpraca? W dziedzinie lotnictwa Japonia wybrała pierwszą opcję. Dowiedzcie się, czy ciągły wyścig armii i marynarki o panowanie w przestworzach przełożył się na sukces i rozwój japońskiej awiacji, czy może porażkę. 

Choć Kolumbijskie Siły Powietrzne odegrały marginalną rolę w II Wojnie Światowej, ich przedwojenne powiązania z siłami niemieckimi i amerykańskimi sprawiły, że na kartach historii zapisały się w jedyny w swoim rodzaju sposób, a dziś są silną formacją, która daje powody do dumy.

Irackie Siły Powietrzne początkowo były tylko niewielką strukturą, bowiem rząd priorytetowo traktował finansowanie armii. W 1990 roku posiadały już największą flotę samolotów w regionie.

Ambicje Filipińczyków sięgały daleko. Mimo początkowego braku pilotów, a nawet samolotów, Filipińskie Siły Powietrzne rozwijały się szybko, a ich piloci w znacznie słabszych maszynach bohatersko stawiali czoła najeźdźcy podczas II Wojny Światowej.

Entuzjastycznie nastawieni do lotnictwa Argentyńczycy mimo wielu zawirowań uparcie dążyli do rozwoju sił powietrznych. Jednak problemy polityczne skutecznie zahamowały ich postęp w dzisiejszych czasach.

Historia Królewskich Duńskich Sił Powietrznych rozpoczęła się w roku 1911, kiedy powołano do życia powietrzne ramię duńskiej marynarki nazwane Marinens Flyvevæsen.

Początki lotnictwa wojskowego w Irlandii są naprawdę wyjątkowe. Kiedy brytyjski rząd podjął rozmowy z Tymczasowym Rządem Irlandii Południowej w 1922 roku, rewolucyjny przywódca Michael Collins zażądał dostępu do samolotu.. i resztę historii poznacie już sami! 

By rozpocząć opowieść o historii Meksykańskich Sił Powietrznych, musimy się cofnąć do kwietnia 1913 roku, gdy podczas rewolucji meksykańskiej sekretarz wojny i marynarki rozkazał dwóm pilotom Wojskowej Rezerwy Oddziałów Powietrznych wykonać nalot bombowy na cele położone w Mexico City. 

Historia IAF rozpoczęła się w 1948 roku od zaadaptowania samolotów cywilnych na potrzeby wojskowe i doprowadziła do powstania jednych z najnowocześniejszych sił powietrznych.

Historia bywa przewrotna, szczególnie jeśli dotyczy lotnictwa. Zapraszamy do odsłony kolejnego artykułu z serii "Siły Powietrzne Świata" w którym przyjrzymy się bliżej Chilijskim oraz Peruwiańskim Siłom Powietrznym. 

Historia wykorzystania samolotów na niebie Nowej Zelandii sięga roku 1913. To wtedy Wielka Brytania dostarczyła Nowej Zelandii dwa jednopłatowce Bleriot XI. 

Historia wykorzystania samolotów na niebie Nowej Zelandii sięga roku 1913. To wtedy Wielka Brytania dostarczyła Nowej Zelandii dwa jednopłatowce Bleriot XI. 

Królewski Korpus Lotniczy (RFC) powstał ponad 100 lat temu, 12 maja 1912 roku, na mocy edyktu królewskiego z 13 kwietnia.

Podczas I Wojny Światowej w Brytyjskich Siłach Powietrznych służyło prawie 22 tysiące Kanadyjczyków - wtedy jeszcze Kanada nie posiadała własnych Sił Powietrznych. Niektórzy z pilotów, tacy jak William Bishop, William Barker czy Raymond Collishaw stało się asami myśliwskimi - początkowo jednak próby stworzenia niezależnych Kanadyjskich Sił Powietrznych nie powiodły się ze względu na brak zainteresowania rządu Kanady.

Królewskie Australijskie Siły Powietrzne zostały oficjalnie powołane do życia 31 sierpnia 1921 roku. Ich początki sięgają jednak I Wojny Światowej, gdy 7 marca 1913 roku sformowano Centralną Szkołę Lotnictwa. 

Włoskie Siły Powietrzne, nazywane we Włoszech „Regia Aeronautica”, powstały w 1923 roku, jako niezależna część Włoskich Sił Zbrojnych. To one jako pierwsze przeprowadziły lot rozpoznawczy oraz nalot bombowy.

Zaraz po zakończeniu II Wojny Światowej – z pokonaną Japonią i zrujnowaną Holandią przez ogólnoświatowy konflikt, Indonezyjczycy uznali, iż nadszedł odpowiedni moment na wyzwolenie spod okrutnej ręki kolonizatorów. 

Siły Powietrzne Islamskiej Republiki Iranu ustanowione zostały rozkazem Szacha Rezy, w roku 1920.